Frans Roos

Lieve Frans, wat schrok ik toen ik hoorde van jouw plotselinge en voor mij volledig onverwachte overlijden. Je stond nog zo volop in het leven, genoot zo enorm! Ik had je nog minstens 20 jaar in goede gezondheid gegund. Ik kijk met zo veel plezier terug op onze gezellige koffie- of lunchmomentjes bij de Boomgaard, ons etentje bij de Tafel van 8, maar ook op onze gezellige mailcorrespondentie en onverwachte ontmoetingen. Ik mis je en dat zal voor Minou en de andere naasten zeer zeker niet anders zijn. Ik wens iedereen heel veel sterkte toe om dit zware verlies te dragen. Ik zal je nooit vergeten en met heel veel liefde en vrolijkheid terug denken aan de bijna 40 jaren dat wij elkaar hebben gekend. Heel veel liefs, Minet 

Sterker dan het verlies 

Is de Herinnering die blijft 

Ter herinnering aan Frans Roos,  oud buurman, en 47 jaar lang een goede vriend. 

Bovendien overhandigde hij Paula het eerste exemplaar van haar tweede boekje, bij de presentatie ervan in 2020 in het jeu de boulen gebouw.

Daarbij werd deze foto gemaakt.

Wij zullen je missen Frans.

Frans,

Wat was ik boos toen jij wegging bij de Poëzie Werkgroep. Het kwam ook echt als donderslag bij heldere hemel. Waar kwam dit nou weer vandaan? Hoe kon je ons nu verlaten? Verbolgen stuurde ik je een hele emotionele mail. Zwaar over de top natuurlijk maar ik snapte er niks van.  

Stiekem betrapte ik mij erop dat ik zèlf jouw inbreng zo fijn vond. Daar heb ik natuurlijk wel even aan moeten wennen. De allereerste keer dat ik trots mijn gedicht ten gehore bracht bleef er niet veel van overeind. Want waar waren die strofes? Waarom die hoofdletters? En waarom waren er, soms wel en soms geen interpuncties? 

Ik moet er nu om glimlachen. Vooral omdat ik (godzijdank) na verloop van tijd steeds vaker een compliment mocht ontvangen die ik, openlijk koeltjes, maar heimelijk ontving als taart mèt slagroom èn een kers. Want, “meine gute”, je kon best kritisch zijn. En van een flink potje mopperen was je ook niet vies. Was er iets niet in de haak dan klom jij op de barricades.  Vooral de overheid moest het ontgelden.

Jouw manier van voordragen vond ik ook uniek. Van jouw pokerface kon ik niks aflezen maar jouw stem verraadde altijd iets van spot, droge humor en ironie. 

Jouw enthousiasme vond ik terug in jouw wilde ideeën. Van het oprichten van een soort Dead Poet society tot een gezamenlijke bundel. 

Wat ben ik blij dat jouw bundel er op de valreep toch is gekomen. En dat had je niet kunnen doen als je bij de werkgroep was gebleven! Die tijd had je keihard nodig en met succes ook!! Heel trots mailde je mij (en vele anderen) nog een positieve recensie van Wim Quist en over de oplage. Ik voelde je tussen de regels door glunderen. 

Begin dit jaar, het was de trouwdag van mijn ouders, kwamen enkele leden van de poeziewerkgroep bij jou thuis. Ik wist niet wat ik zag. Bizar!! Wat een ‘man cave’ is dat zeg! Ik kwam ogen te kort. Dit was een waar museum!!!  

“Zo dan”, grapte ik, “je zal het maar moeten afstoffen!” 

Ik kon niets anders dan verwonderd om mij heen kijken en je aan een vragenvuur onderwerpen! Want wáárom had je die LP’s zóó gepositioneerd? Had je daar een bedoeling mee?

“Jazeker”, vertelde je. Je maakte gebruik van thema’s. Dit keer waren het voornamelijk bands in kostuum. Rod Steward was verdwaald dan denk ik.

En al die opgestapelde boeken?  Was dat ook kunst of ….? 

Met een voorzichtige glimlach liet je weten dat dit geen museale insteek had maar gewoon dichterlijke chaos. 

Na een rondleiding door dit fantastische huis, waarvan ik blij was dat het niet de mijne was, gingen we naar huis met jouw bundel. Inclusief een boekenlegger met persoonlijke boodschap. Die ga ik koesteren Frans! 

Dank je wel lieve Frans! Voor jouw kritiek, gemopper, je rode broek, je fijne gedichten en bovenal jouw stimulans om niet op te geven. Ik beloof je, ik geef niet op.

Je bent weg en ik mis je nu al, punt.

Ik bewaar goede herinneringen aan Frans. Hij was net als ik een echte muziekliefhebber, vooral uit de sixties. Hij vertelde dan enthousiast dat ie nog steeds op jacht ging naar obscure singletjes op markten en platenbeurzen. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken toen ik op het punt
stond om een paar honderd cd's weg te doen.(vanwege digitalisering)

Hij vond het allemaal prachtig en in ruil voor een fles rum

vertrok hij met twee boodschappentassen van de Lidl gevuld met cd’s naar huis.

Hij beluisterde de muziek vaak in de auto en liet me weten dat hij er veel plezier aan beleefde.

Tot slot wens ik alle naasten veel sterkte toe bij het  afscheid van Frans.

Frans Roos: bouwjaar 1946 met als motto: 'Leven en geen tijd verliezen'. Werken, sporten, kunst, cultuur, mensen en dat alles in de grootste breedte. Stond er niets op het programma? Frans was al iets aan het organiseren. Yoga werd hem aanbevolen, maar al snel stak zijn agenda een stok in dat wiel. 

Verdrietig is het dat wij afscheid van Frans moeten nemen, maar het boekje van Larie Levenslust heb ik tevoorschijn gehaald en naast mijn bed gelegd. Daarmee voelt het voor mij minder definitief. 

Dankbaar ben ik om Frans Roos te hebben gekend.

In 2008 reageerde ik op een advertentie in Het Streekblad, voor een jeu de boules - training, 10 weken lang, op woensdagmiddag. Er bleken zich veel mensen te hebben opgegeven. De trainers waren Frans en Fred. Hun enthousiasme werkte zo aanstekelijk dat ik in no time gewonnen was voor het spelletje. Ik werd lid van JBCZ en ben dat nog steeds. Mijn meest frequente contact met Frans ligt in die begintijd. De afgelopen jaren kwamen we elkaar slechts zo nu en dan tegen en zag ik Frans meer als fotograaf bij festiviteiten dan als bouler.

Ik heb Frans leren kennen als een aardige, creatieve en sociale vent met een goed gevoel voor humor. Dat jullie zo iemand vreselijk gaan missen spreekt vanzelf.

Ik hoop dat jullie de kracht vinden om dit verlies te dragen.

Lieve Minou en nabestaanden,

Gecondoleerd met dit onverwachte verlies en sterkte met het verwerken van het verdriet .

We herinneren ons Frans van de jeu de boules lessen, als oprichter van de vrijdag fietsclub Fibolu, als club fotograaf en redacteur van Boules Bulletin. Kortom als  een kleurrijk figuur en een duizendpoot voor de vereniging. Wat zullen we hem gaan missen.

Op een normale vrijdagavond, vlak voor het naar bed gaan ontvingen wij het bericht van jouw overlijden. Wat een schok, niet te bevatten. Er volgt een slapeloze nacht waarbij wij denken aan jou en je geliefden en onze herinneringen aan jou.

We kenden elkaar nog niet heel erg lang, maar de momenten die wij gezamenlijk met jou en Minou hebben doorgebracht waren mooie, maar vooral gezellige momenten. We hadden goede gesprekken, we lachten veel en dronken graag een wijntje.

Ik deelde mijn liefde voor schrijven met jou. Jouw gedichten en korte verhaaltjes boeiden mij enorm. Stiekem was ik een beetje jaloers op jouw talent. Recentelijk heb je nog je bundel uitgebracht, die ik wilde aanschaffen. Dat ga ik zeker nog doen, als mooie herinnering aan jou.

We zullen onze borreluurtjes missen.

Wij wensen jouw geliefden heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.

Een kleine herinnering aan Frans Roos

Frans en ik kennen elkaar van de PWGZ (Poëzie Werk Groep Zoetermeer), waar we menig gedicht, en soms een verhaal, met elkaar hebben besproken. In de gedichten van Frans kwamen daarbij meer dan eens zijn dierbare herinneringen aan de 60-er en de 70-er jaren naar voren. Op de rouwkaart staat daar een mooi voorbeeld van.

In mijn herinnering aan Frans wil ik het echter hebben over zijn tweede bijzondere kwaliteit, namelijk het schrijven van stukjes en verhalen. Want Frans was ook een meester in het vastleggen van zijn dagelijkse belevenissen. Naar ik meen, hield hij daar ook soort dagboek van bij.

Mijn herinnering aan één van die stukjes betreft een verslag van een bezoek van Frans aan het ADO-Den Haag-stadion, inmiddels alweer een tijdje geleden. Een nogal hilarisch verslag dat ik toen met veel plezier las, al had ik zo mijn twijfels bij de geloofwaardigheid van het verhaal. Maar dat zou later helemaal rechtgezet worden…

Ikzelf was nog nooit in dat stadion geweest en had daar ook nooit erg de behoefte toe gevoeld, ten eerste omdat ik altijd een echte Zuiderparkman was geweest en nooit had kunnen wennen aan het idee van een ADO-stadion dat ver buiten de stad lag en ten tweede omdat de prijzen van de kaartjes mij te hoog waren, zeker voor het gebodene van ADO in die tijd. Bovendien waren de berichten over het gedrag van de ADO-hooligans ook bepaald geen aanbeveling om een keer naar dat stadion toe te gaan.

Totdat ik op een goede dag door een buurman werd uitgenodigd om mee te gaan. Hij had vrijkaartjes geregeld en ik kon met hem meerijden. Toen kon ik natuurlijk niet weigeren.

Maar om een lang verhaal kort te maken: Ik beleefde die middag het verhaal van Frans. Alles was exact zo als hij in zijn verslag had beschreven. Het leek wel een déjà vu!

Ik heb zijn ‘stukje’ daarna nog vaak met veel plezier gelezen en ik wil het graag gebruiken in dit memoriam.

Hans te Slaa; Zoetermeer, 25 februari 2025

Frans Roos: Zaterdag 4 augustus 2012

Een groter contrast schiet me even niet te binnen: in Amsterdam houdt men de Gay Pride- Canal Parade en in het stadsdeel Leidschenveen-Ypenburg van Den Haag, speelt ADO tegen Newcastle United.

In de rij voor de kassa lijd ik meer dan een half uur pijn in mijn oren. Mijn egopijl staat dan op nul komma nul. Meerdere malen deelt men elkaar mede, nadat iets niet naar verwachting wordt ingevuld, dat de ander een kankerhomo is.

Ik besluit het duurste kaartje te kopen. Voor deze wedstrijd is het €16.50, tribune lange zijde ‘Haaglanden’, in de hoop niet tussen de harde kern te komen. Ik moet hoog klimmen om naast kinderen te kunnen zitten, maar het blijkt dat zij ook al besmet zijn met het vocabulaire agressievirus. Het is een vriendschappelijke wedstrijd (…)

Onder het noemen van de namen van de spelers van Newcastle United gaat de Aad Mansvelt tribune zo te keer dat je geen enkele naam kunt horen. Vervolgens zit ik meer dan anderhalf uur in de blow, kijk over een zee van blote ruggen met een oerwoud aan tattoos. Achter me zitten supporters die voor aap hebben gestudeerd, ze gillen harder dan een echte chimpansee, doen dit op het moment dat een gekleurde speler de bal heeft. Maakt niet uit van welk team, zo zijn nu ook weer.

Vrouwen zie ik ook, wel tien Anouks! De zanger van REM, tientallen en in alle leeftijdsfasen. Wanneer het even rustig is, start er een met het zingen van het Ave Maria. Hij kan zo meedoen met een van de talentenspelletjes bij RTL. Hij ziet er erg ruig uit met een stemgeluid van een sopraan, denk aan een leeuw die fluit als een kanarie. Alles kan.

Wanneer een speler van Newcastle United zwaar onderuit wordt gehaald en gillend van pijn op de grasmat ligt, roept men massaal dat ie een homo en aansteller is. ADO is trots op zijn nieuwe uitstraling (…)

Wanneer ik het stadion verlaat ben ik blij dat ik niet gevallen ben, dat mijn bril nog op mijn neus zit en dat ik geen seizoenkaart heb gewonnen. Een oud advies wanneer je depressief bent, vulde mijn gedachten: je trekt ’s ochtends een paar schoenen aan die je ontzettend knellen. De hele dag heb je pijn en je voeten branden als de hel. ’s Avonds om precies zes uur mag je ze uitdoen. De hele dag dacht je enkel aan dat tijdstip van verlossing, aan niets anders meer. Terwijl je je schoenen uitdoet, overvalt je een heerlijk gevoel van verlossing.

Heerlijk, op weg naar mijn auto, mijn eigen muziek, naar mijn eigen grijze woonwijk. Thuis bij de TV val ik in bij het verslag van de Gay Pride. “… de liefde blijft, partners veranderen” en ik begreep het.

Inspirator, dat is naar mijn idee wel een mooie schets van Frans.

Immers, menigeen waaronder ikzelf, kwam als nieuw lid bij de jeu-de-boules club onder zijn hoede en leerde ‘de kneepjes van het vak’. Hij wist zijn enthousiasme feilloos over te brengen. Ook bij ons 40 jarig huwelijksfeest gaf hij gedreven uitleg! Het was een genoegen om hem gekend te hebben maar des te groter de schrik omtrent zijn overlijden. Mede namens mijn vrouw, wens ik Minou en overige familie en vrienden alle sterkte met dit enorme verlies!!

Jan Willem Roskes

Ik heb Frans en Sonja heel lang gekend. Vanaf mijn 23ste. Kwam meestal op vrijdagavond bij ze op visite. Toen ben ik gaan trouwen en in Zoetermeer gaan wonen waardoor we elkaar uit het oog zijn verloren. Daar kwam ik hem na de dood van Sonja weer tegen. Ik zal zijn gedichten missen die ik regelmatig mocht ontvangen. Ik wens alle familie sterkte met dit verlies.

Frans levenslust,

Ik kan het niet maar voor jou doe ik het, een gedicht, uit respect.

Je was een voorbeeld, een bron van kracht,

Altijd positief, vaak met tact.

Met humor scherp, met flair en stijl,

Een blik vol leven, nooit een ruil.

Een rebel met een goed verhaal,

Steeds de zonnige kant met een straal.

Je invloed was daar in onze jeugd,

Niet dwingend, niet luid, maar met speelse deugd.

Dubbeltoernooien, wat een tijd,

Bij CTSV speelden we zij aan zij.

En Landelijk A, een seizoen om te eren,

Jouw coaching gaf rust, liet ons steeds leren.

De deur bij jou en Sonja stond altijd open,

Wat hebben we gelachen en genoten.

Herinneringen die blijven, zonder spijt,

Jij, Sonja, Fanny en Elten, wat een tijd. 

Dank voor alles, je was groots!

Bij de SVr was Frans een waardevolle collega: over welk onderwerp je ook informatie wilde formeel of informeel, Frans wist het of te vinden in het archief.

Verder organiseerde Frans sportdagen, de SVr-tafeltennisvereniging  (laddercompetitie) de Jalubar en ook de verslaglegging erover.

Daarnaast was Frans actief in "De Vrije Lijst". De Vrije Lijst gaf niet in een vakbond georganiseerde medewerkers een stem in de ondernemingsraad. Anders dan de vakbonden, hield de Vrije Lijst alleen rekening met de belangen van het personeel van de SVr. De vakbonden hadden veel meer leden bij de uitvoeringsorganisaties en die belangen liepen niet altijd synchroon met die van het personeel van de toezichthouder. Frans ontwierp het logo van de Vrije Lijst (zie afbeelding).

Kortom Frans was een veelzijdige persoonlijkheid en bijna altijd goed gehumeurd.

Na onze pensionering hebben Frans en ik steeds contact gehouden al beperkte zich dat de laatste jaren tot e-mail en facebook.

Frans, ik heb de foto's en je verhalen nog en hou je erbij. 

Wat een verdrietig nieuws van het overlijden van onze lieve ex buurman Frans.

In 2000 hebben wij elkaar leren kennen omdat wij in de Boomgaard met onze gezinnen een huis hadden gekocht. Daarna vele jaren leuke en soms ook minder leuke momenten beleefd.

Samen hardlopen, tafeltennissen, jeu de boulen, drankjes doen en mooie verhalen/ervaringen met elkaar delen. Ik denk daar nog regelmatig en met veel plezier aan terug.

Ons contact werd minder sinds zijn verhuizing naar palenstein enige jaren geleden, wat ook logisch was maar wat ik wel erg jammer vond.

Maar als wij elkaar weer zagen, was het weer vanouds gezellig.

Lieve Frans, velen zullen jou gaan missen en ik ook. Voor alle nabestaanden, vriendin en familie, gecondoleerd met dit grote verlies en heel veel sterkte voor de toekomst. 🌹☀️🙏

Lieve neef Frans,

Omdat ik geen appje van je had ontvangen, keek ik vanmiddag maar eens op Facebook. Ik kon en wilde mijn ogen niet geloven. Je bent er niet meer!

Met heel veel liefde wil ik je bedanken voor je trouwe berichten aan mij. Je hebt mij altijd als een echte nicht beschouwd, hoewel ik maar de geadopteerde dochter ben van je oom en tante. Ook daar ben ik je dankbaar voor. Lieve neef, wat zal ik je berichten, foto's en gedichten missen. Rust zacht.

Zojuist hebben we vernomen dat onze oud collega en goede kennis Frans Roos is overleden. Langs deze willen we Elton, Fanny en alle familieleden, vrienden en kennissen van Frans condoleren met dit verlies. Wij wensen jullie veel sterkte met het verwerken van dit verlies. 

De column heb ik geschreven ter nagedachtenis van Frans Roos. De column heeft gestaan in de Posthoorn Leidschenveen/Ypenburg dd 12 maart

Lieve Frans,

Ik weet nog goed dat ik net mijn rijbewijs op zak had, toen mijn allereerste lange autorit al voor de deur stond. Amber (mijn dochter) en ik zouden een weekendje weg gaan met de familie Roos. Het plan was dat ik, samen met Elten en Amber in mijn net verkregen blauwe Suzuki Alto, zelf achter jou en Sonja aan zou rijden. Tot we aan zouden komen op onze bestemming, de bungalow. Ons goed in de gaten houdend in de spiegels, gaven jullie in rustig tempo, richting aan. En als ik jullie even niet meer zag, door een onvoorziene vertraging of een andere tussenkomst, doemde jullie auto plots op langs de kant van de weg, waar jullie op ons hadden gewacht. Zodat we weer samen verder op weg konden gaan.  

En zoals die eerste lange autorit, zo ging het ook in het leven. In de periode dat ik jullie schoondochter was en Amber jullie kleinkind, hielden jullie een oogje in het zeil. Gaven richting. Stonden ons bij met raad en daad, als we het even niet meer wisten.  Daar waar wij onszelf en de wereld nog moesten ontdekken, zag jij mogelijkheden en moedigde ons aan. Frans, je geloofde in mij en Amber. Zelfs op doodlopende wegen, stond jij ons liefdevol bij. Tot op het moment waar onze wegen zich uiteindelijk splitsten.

Frans, we zijn ontzettend dankbaar jou en Sonja in ons leven te hebben gehad.

Jullie hebben veel voor ons betekent in die jaren en zullen beide in ons hart blijven.