Jan Peter Jalink

Beste Marlet, Marieke, en familie,

Allereerst onze condoleances. Intens verdrietig om afscheid te moeten nemen van Jan Peter. 

Wat hebben we een mooie tijd gehad met elkaar tijdens de avondstudie 
Rechten (propedeuse 1982-1984). Het was hard werken naast de baan en het gezin, maar evengoed hebben we een band opgebouwd. Die band heeft de tijd overbrugd; de laatste jaren hebben we elkaar weer opgezocht. En vorig jaar zijn we nog met elkaar gaan lunchen. We zullen Jan Peter nooit vergeten. 

Hartelijke groeten van Ernestine, ook namens Onno en Rudie.

Een hele mooie herinnering van een dag die voor Jan Peter slecht begon omdat hij zijn dag niet had maar dat veranderde op het moment dat we op het water waren. Wat hebben we genoten en gelachen op die dag!

We sloten de dag af met een heerlijk etentje bij de Italiaan met een Aperol Spritz.

We zijn blij dat we je hebben mogen leren kennen Jan Peter 

Lieve Jan Peter,

Op de foto gaan we terug naar de zomer van,  ik denk 2005. Ik kwam samen met Marieke een weekje naar jullie op de camping in Zuid-Frankrijk. Een jaar eerder hielp je mij met klussen in mijn eerste huisje omdat mijn eigen vader dit helaas niet meer voor me kon doen. Ik zie je nog die wasmachine de trap op tillen. Wat heb ik me schuldig gevoeld dat je Marieke een jaar later niet kon helpen in háár eerste huisje, omdat je toen ziek was. 

Ik ben heel blij dat je 20 jaar 'reservetijd' hebt gekregen waarin je zoveel tijd hebt mogen doorbrengen met Marlet, Marieke, Michiel, je schoonkinderen en kleindochters. 

Liefs 

Lieve Marlet, kinderen, kleinkinderen,

Jan Peter was voor mij een wonder. Een wonder van positiviteit. Een wonder van optimisme, zin in het leven, genieten van wat mogelijk was, doen wat de hand vond te doen. 

Ik denk terug aan de vele verjaardagen bij Rob en Annelies in Heemstede en aan de trouwerij van Saskia. Natuurlijk was hij er, en hoe! Hij glom, straalde en als ik vroeg hoe het met hem was, vertrok zijn gezicht bij wijze van spreken van de pijn of nare herinnering aan een ziekenhuisbezoek dat wederom net achter de rug was, maar zei hij steevast: 'Och, eigenlijk best goed!'. Hij zei dan dat hij misschien niet écht meer wilde werken maar toch graag werk deed, in zijn vak (en handig was hij), dat op zijn pad kwam, via vrienden, buren of anderen. 'Lekker bezig zijn', zo noemde hij het wel eens. Wat een heerlijk mens, wat heeft hij door wie en hoe hij was veel gegeven. 

Marlet, kinderen en andere nabestaanden: hopelijk is het jullie gegeven om temidden van het grote verdriet af en toe 'bezoek' te krijgen van de spirit en het optimisme van Jan Peter. Het zou me niet verbazen als hij daarvoor zelf, vanaf zijn wolk, af en toe zorgt. Veel liefs. Bartie en Kees

Met de verhuizing van Jan Peter en Marlet naar de Radijsakker werden zij onze achterburen. Bij buren bleef het niet. Door de jaren heen werd de vriendschap hechter. We liepen de deur bij elkaar niet plat maar gezellige avondjes volgden.

Het  werken bij de overheid hadden de mannen gemeen. Tijdens gezellige avondjes konden we daar ervaringen over uitwisselen. Ook troffen we elkaar vrijwel dagelijks in de Randstadrail op weg naar werk. Nooit zaten we om gesprekstof verlegen.

Gemeen met Jan Peter had Wil als hobby klussen. Jan Peter vond het leuk om te helpen een nieuwe schutting in onze tuin te zetten. Ook het bevestigen van een elektrisch zonnescherm hebben we samen gefixt.       Stucen daar was Jan  Peter minder bedreven in en dat kon ik dan weer voor jullie betekenen. Het schoonmetselwerk in de huiskamer heb ik zo voor jullie weggewerkt.

Jan Peter was ook een super helpdesk als het aankwam op het installeren of verhelpen van problemen met computers. Met allerlei floppy’s met programma’s en dergelijke wist hij computers aan de praat te krijgen.

Ook motorfietsen was een oude liefde van Jan Peter. BSA en Norton waren favoriet. Nadat hij na zijn ziekenhuisopname weer een beetje was opgeknapt, zijn we er samen een dagje op uitgegaan om semi klassieke motoren te bekijken. Het dagje uit heeft er bij Jan Peter toe bijgedragen dat hij scherp kreeg welke motorfiets het moest worden. Het duurde vervolgens niet lang voordat er een mooie machine voor de deur stond te pronken. Het was zijn lust en leven en na een paar jaar verscheen er een nog beter exemplaar waarop je mooie ritten hebt gemaakt.

Kamperen hebben we gemeen. Jullie startten met een vouwwagen en na een paar jaar verscheen er een caravan. Omdat wij al een caravan hadden konden we Jan Peter voorzien van tips. Met de caravan hebben jullie optimaal genoten. 
Bij ons is de caravan gebleven en het was een mooie reden voor jullie om bij ons op de camping aan te komen. Wil ging vervolgens met Jan Peter op de pedalen om een mooie tocht door de bossen te maken, met als beloning een lekker ijsje in Putten.

Vorig jaar was het plan dat jullie ons weer op de camping zouden opzoeken. Het is er helaas niet van gekomen.

Wij kunnen terugkijken op super mooie en dierbare herinneringen, die neemt niemand ons af.

Wil en Corrie van Leeuwen

Het zal rond 1993 geweest zijn, Ik herinner me die woorden van mijn moeder in ieder geval nog goed. “Jan Peter vraagt of jij interesse hebt in zijn oude Tulip computer”. Enkele dagen later stond er een doos met computer onderdelen en bakken vol met floppies en diskettes. Het was mijn eerste computer, en de fundering voor, wat later bleek, mijn hele carrière.

Met eindeloos geduld heb je mij zitten leren wat alle onderdelen deden, hoe je ze moest configureren en wat je er allemaal mee kon. Toen enkele jaren later het fenomeen “internet” begon op te duiken, heb je mij kennis laten maken met die wereld. Een flinke poos heb ik op jouw HetNet account mogen meeliften om dat internet zelf te mogen beleven, terwijl ik mij niet heb beseft hoe belangrijk dit uiteindelijk voor mij is gebleken.

En nu, nu het niet meer kan, besef ik me dat ik je dat ook nooit verteld heb. Jan Peter, bedankt voor het delen van jouw passie, je bent een fundering voor mijn carrière geweest!

Lieve Marlet en familie, 

We hebben jullie leren kennen op een camping in de Ardeche, in 1994. En wat een super vakantie was dat. Het klikte meteen, meestal met de kinderen ook 😜 en na deze vakanties volgden er nog vele. Natuurlijk gingen we altijd kamperen en altijd gingen we naar Zuid Frankrijk en later naar Spanje. En wat hebben we veel meegemaakt. We hebben altijd ontzettend gelachen, maar soms ook gehuild en zelfs ruzie gemaakt. En als er wel eens problemen waren, dan was JP altijd diegene die rustig bleef. Hij had een nuchtere kijk op dingen en je kon goed met hem praten. Heel rustig belichtte hij dingen van een andere, kant en opeens zag je dingen in een ander licht. Al met al waren het geweldige vakanties die ik nooit had willen missen! Ik weet nog als de dag van gisteren dat JP ziek werd. Dat was heel erg schrikken en er volgde een super moeilijke tijd die jullie met veel humor zijn doorgekomen. Ik heb hier altijd heel veel bewondering voor gehad. Toen JP hier doorheen was gingen jullie je droom volgen. Reizen! De caravan werd verkocht en er kwam een einde aan de kampeervakanties. Heel begrijpelijk, en het is goed dat jullie deze beslissing hebben genomen. Lieve Marlet, het beste wat ik mij uit al die jaren dat wij jullie kennen kan herinneren, was jullie onvoorwaardelijke liefde voor elkaar. Wat hebben jullie het de laatste jaren moeilijk gehad! Jullie zijn daar samen doorheen gekomen, juist door die liefde!
Nu wordt alles anders, maar gelukkig zijn er heel veel herinneringen en die blijven altijd. Als het over een tijd weer een beetje makkelijker wordt en als de allerscherpste randjes een beetje weg zijn, dan heb je hier heel veel aan. Lieve Marlet en familie, wij wensen jullie heel veel sterkte met het verlies van JP. Hij is veel te vroeg heengegaan, maar hij heeft nu rust en hij hoeft niet meer te vechten. Voor jullie gaat het leven nu weer door, zonder JP. En jullie komen hier door heen, al zal dat niet altijd makkelijk zijn. Zeker weten! Enne als je zin hebt om er eens even uit te gaan, dan zien we je wel verschijnen op de Veluwe. 
Heel veel liefs,  Miranda en Roel.

Jan leerde Jan Peter kennen in de jaren 80 bij de dagelijkse ritjes in de Sprinter naar het werk in Den Haag. Marlet en Helga ontmoetten elkaar op de basisschool van de kinderen.
Door onze gezamenlijke leuke activiteiten voor de Speelgoedbeurs, school en de Doe Een Wens Stichting bleven we met elkaar in contact, maar na onze verhuizingen verloren we elkaar uit het oog. Tot we elkaar tegenkwamen op de parkeerplaats van Albert Heijn en we hoorden dat Jan Peter ziek was. Wij gaan samen niet oud worden, aldus Marlet. Wat een schrik!
Dat jullie er toch samen nog zoveel jaren bij hebben gekregen, komt vast door jullie moed, optimisme en vrolijkheid. Zelfs toen we samen op de chemokamer terechtkwamen, hadden we plezier!
 

Voor Jan Peter

We herinneren ons Jan Peter vooral uit onze jaren in Zoetermeer waarbij Marieke en Michiel samen met Julia en Nicholas op de Radijsakker en in het park, op school en soms ook op het aardappelveld met elkaar opgroeiden. En daar hoorden jullie, Jan Peter en Marlet, helemaal bij met een gastvrij en gul huis voorbij de bocht.  Bijvoorbeeld met de vrijdagse pannenkoek etentjes waar iedereen welkom was, of bij het over en weer koffiedrinken en bij verjaardagen. En als het dan om praktische vragen ging, zoals reizen, auto’s, of apparaten konden we altijd bij Jan Peter terecht voor raad en daad. Het autoboek voor Europa komt nog regelmatig uit de kast. Maar een Lada was voor ons een stap te ver! De Uno vond jij ook goed, maar wel wat te klein!

We hebben op afstand gezien met hoeveel moed, levenslust en doorzettingsvermogen jij met je ziekte bent omgegaan, waarbij je Marlet, Marieke en Michiel en hun gezinnen altijd bent blijven ondersteunen. En wat mooi dat je ook nog volop hebt kunnen genieten van Emma, Sofie en Olivia en nog kon delen in de liefdevolle herinnering aan Charlotte. Het kindje van Michiel en Stephanie waarvan het nieuwe hartje al klopt heeft misschien straks wel de bijzondere glimlach van haar opa uit Holten.  

Susanne en Art