Podcast Gecondoleerd

In de serie vertellen uitvaartmedewerkers openhartig over wat het werk met ze doet, waarom ze voor het vak kozen. En ze vertellen hoe ze hun eigen uitvaart voor zich zien.

De serie bestaat uit 6 afleveringen en is vanaf 2 november te beluisteren via je favoriete podcastplatforms of via deze pagina. We trappen af met de verhalen van Cees en Desiree.

Aflevering Cees van der Toorn – chauffeur en verzorger

Cees werkt al 33 jaar bij de uitvaartorganisatie en is verantwoordelijk voor de verzorging van de lichamen en het vervoer met de rouwauto’s. Hij ziet de dood niet als een taboe, het hoort bij het leven. Je moet er ook niet bang voor zijn. In de bedrijfskantine hangt vaak ook een gezellige sfeer. De collega’s praten net als iedereen over normale dingen. Cees ziet gelukkig wel dat het taboe rondom de dood steeds minder wordt. 30 jaar geleden werd er vaak thuis opgebaard, in een achterkamertje met gordijnen om de kist. De kist werd weggemoffeld. Vandaag de dag is dat anders. Nabestaanden helpen nu vaak mee met de verzorging van het lichaam. Er wordt ook meer over de dood gepraat. Die gesprekken voeren ze ook met Cees, maar hij houdt wel bewust een afstand. Hij kan natuurlijk niet met nabestaanden mee huilen. 

Aflevering Desiree Denis – medewerker asuitgifte 

In deze aflevering het verhaal Desiree Denis. Zij is verantwoordelijk voor de asuitgifte.  

Nabestaanden kunnen de as van hun dierbare bij haar ophalen. Desiree zorgt dat alle formulieren in orde zijn en dat de as is overgezet in een speciale ashouder. As weegt wel 2 tot 2,5 kilo. Je kunt de houder gebruiken om de as mee uit te strooien of hiermee over te zetten in iets anders. Daarvoor zijn veel opties. Desiree neemt Tialda mee naar de assenkamer. Een lichte, grote ruimte met glazen vitrines vol met sieraden en urnen. Er is voor ieder wat wils. Zo is er bijvoorbeeld een natuurlijke, oplosbare urn waar de as in kan. Die begraaf je in de grond en daar kun je een plant op neerzetten. Deze urn vindt Desiree persoonlijk heel mooi. Zelf is ze niet bang voor de dood en wil ze het liefst sterven in haar slaap. Haar as wil ze laten uitstrooien over zee. Dat vindt ze een mooie gedachte.

Aflevering Nadege Waldekker - uitvaartconsulent

Begraven of cremeren? Wel of geen volgauto? Thuis opbaren of bij een rouwcentrum? Er zijn heel wat wensen om vast te leggen. Nadege helpt als uitvaartconsulent een uitvaart voor te bereiden. Dit doet ze met mensen die in hun laatste levensfase zijn, maar ook met mensen die het gewoon lang van te voren goed geregeld willen hebben. Over haar eigen uitvaart heeft ze ook nagedacht. Maar ze laat die wensen afhangen van het weer. Als het regent of sneeuwt op de dag van haar uitvaart, dan wil ze absoluut geen begrafenis. Ze wil het haar nabestaanden niet aandoen om in slecht weer bij een graf te staan. Dan kiest ze liever voor cremeren. Zo blijven ze allemaal binnen en dus lekker droog. Tialda vraagt Nadege naar een bijzondere herinnering. Ze vertelt over een terminaal zieke man die niet zat te wachten op haar komst om de uitvaart te bespreken. Toen ze de huiskamer binnenkwam viel haar oog op een schaaltje met roze koeken dat op de salontafel stond. Dat was zijn lievelingslekkernij. Hij wilde in eerste instantie een standaard plakje cake laten serveren op zijn uitvaart, maar Nadege kon hem overhalen om die te vervangen door zijn geliefde roze koek. Dat toverde een glimlach op de man z’n gezicht. 

Aflevering Patsy Sap - planner

Als je de dood niet bespreekbaar maakt en er nooit over praat is het volgens Patsy echt moeilijk voor nabestaanden die achterblijven. Zij blijven met vragen achter. Wat had diegene gewild? Doen we het wel goed? Volgens Patsy is het slim dat we allemaal iets van onze wensen opschrijven. Patsy haar fascinatie voor de dood begon al als klein meisje. Ze liep graag met haar oma over de begraafplaats. Dat vond ze fijn en ze voelde zich er thuis. Toen haar opa overleed riep ze tegen haar moeder dat ze later bij een uitvaartonderneming wilde werken. Zo gezegd, zo gedaan. Patsy werkt als planner en is voor nabestaanden die opbellen het eerste aanspreekpunt. Patsy heeft een drukke en onregelmatige baan. Ze heeft daarbij gelukkig veel steun van haar man die bij hetzelfde bedrijf werkt. Ze praten samen veel over de dood, ook met hun 1-jarige zoon. Die groeit straks op met het idee dat de dood een onderdeel is van het leven. Je moet er niet bang voor zijn vertelt Patsy. De dood is onvermijdelijk. Als je daar je hele leven bang voor bent is dat zonde.

Aflevering Revelino van der Loo- gastheer en ovenist

In deze aflevering het verhaal van Revelino van der Loo. Hij is gastheer en ovenist. 

Als gastheer ontvangt en begeleidt hij nabestaanden op het crematorium. Als ovenist is hij verantwoordelijk voor de crematieoven. Daar neemt hij Tialda mee naartoe en vertelt meer over het crematieproces. Revelino legt uit dat er tegenwoordig een moderne oven gebruikt wordt die niet meer zo industrieel eruit ziet zoals vroeger. De oven heeft een grote spiegelwand, die open en dicht kan, zodat de kist naar binnen geschoven kan worden. Nabestaanden mogen bij dit invoerproces aanwezig zijn. Een emotioneel moment, waarbij Revelino zijn eigen emoties goed moet filteren. Hij heeft zelf een manier gevonden om met de dood om te gaan. Hij omarmt het en geniet vooral van het leven. Zijn motto: ‘Leef vandaag en morgen zie je wel weer.’ Hij beseft dat de meeste mensen het onderwerp de dood vaak niet eens binnen laten komen en dat ze het wegdrukken. Het blijft volgens Revelino altijd een stigma.

Aflevering John van Kasterop - uitvaartleider

Over zijn eigen uitvaart heeft John duidelijke ideeën. Zijn slippers moeten mee de kist in. En hij moet een korte broek dragen met een biljet van 20 euro in de achterzak gestopt. John houdt zich voor dat hij na zijn dood op een mooi eiland terechtkomt en wil daar in ieder geval het eerste rondje kunnen betalen. Hij weet heus wel dat dit helemaal niet kan, want dood is dood. Maar hij wil hier graag in geloven. John heeft in zijn baan als uitvaartleider al heel veel soorten uitvaarten geregeld en begeleid. Hij kan hier één conclusie over geven: elke uitvaart is persoonlijk en symboliseert hoe iemand in het leven stond. Hij beseft dat hij op een uniek moment bij de familie van een overledene over de vloer komt. John vertelt: ‘We zijn geen wasmachines aan het verkopen, als die het niet meer doet ruil je hem weer in’. Hij moet echt zorgen dat alles vlekkeloos verloopt. Het kan maar één keer goed. Helaas heeft John ook in zijn privéleven een uitvaart van dichtbij ervaren. Die van zijn eigen vrouw. Openlijk en geëmotioneerd vertelt hij over de impact van dit grote verlies op hemzelf en zijn kinderen.